Het programma deze middag omvat cellopianowerken van tijdgenoten van Van Goens: Grieg, Ravel, Fauré, Rachmaninov, en Debussy, naast meerdere van hem zelf.
‘Op zoek naar cellist-componist Daniel van Goens’– in 1858 in Leiden geboren – is een project van Waagstuk. Na jarenlang onderzoek naar deze Van Goens brengt de Stichting Cellosonate Nederland in 2025 een cd uit met zijn werken voor cello en piano. Daarnaast verschijnt over hem een biografie en presenteert de stichting een podcast.
De eerste twee van drie podcasts getiteld Scherzo?’’ over de zoektocht naar Daniel van Goens staan bij de Concertzender online.
In de cellowereld is ‘het Scherzo van Van Goens’ een gevleugeld begrip. Je komt het overal tegen: op conservatoria, tijdens concoursen, op cd’s met cello-showpieces. Maar wie is die Van Goens eigenlijk?
In 2009 namen Doris Hochscheid en Frans van Ruth een drietal werken van Van Goens op voor Dutch Cello Sonatas Vol. 2. Tot dan toe was nagenoeg niets over hem bekend. Waar kwam hij vandaan, wat had hij nog meer gecomponeerd? Het is fascinerend dat hij al meer dan honderd jaar een begrip is in de internationale cellowereld, zonder dat iemand ooit grondig heeft gezocht naar de rest van zijn composities of naar informatie over zijn leven.
Van Goens muziek valt te kenschetsen als salonmuziek. Is dit een term die tegenwoordig een negatieve bijsmaak heeft, deze muziek moet naar onze mening absoluut serieus worden genomen. Het was het genre waarin componisten zich uitdrukten in het Parijs van de negentiende eeuw. In die dagen waren daar salons de plek waar gelijkgestemden elkaar vonden en met elkaar in gesprek gingen. Ook Chopin en Liszt traden op in zulke salons en dankten hun bekendheid onder meer aan die optredens. Componisten als Fauré, Saint-Saëns, Chausson en vele anderen, waaronder ook Van Goens, schreven bij aanvang van hun carrière liederen en korte composities in dit genre. Het was de meest gangbare manier om bekendheid te krijgen en jezelf te presenteren als musicus en componist.
